Gert

‘Ik maakte destijds de overstap van de taxicentrale naar de zorg. Toen de vacature voor chauffeur bij de Doktersdienst vrijkwam, spoorde een collega mij aan om te solliciteren. Hij zag in mij de sociale eigenschappen die nodig zijn voor dit werk. Ik ben een paar keer mee gereden en zo rolde ik erin. Na een gedegen opleiding ging ik aan de slag. Bloeddruk meten, suiker prikken, een spuit klaarmaken – als rechterhand van de arts moet je dat blindelings kunnen. Inmiddels draai ik mijn hand daar niet meer voor om.’

‘Geen enkele situatie en patiënt is hetzelfde en sommige dingen kun je niet leren in de schoolbanken. Het gaat niet alleen om de medische kant, maar ook om hoe families reageren en hoe je omstanders benadert. Je moet als chauffeur veel meer doen dan rijden; je creëert rust, helpt de arts en soms praat je met de patiënt of familieleden om de spanning te verlichten. Het werk brengt mij op allerlei uiteenlopende plekken. Als je bij iemand binnenkomt en Gronings spreekt, breekt dat vaak het ijs. Vooral bij oudere patiënten zorgt die herkenning voor vertrouwen. Het mooiste is dat mensen dankbaar zijn en gerustgesteld zijn als ze merken dat ze door ons gezien en gehoord worden.’

Voldoening en betrokkenheid

‘Onze dienst begint met het controleren van de auto en het aanvullen van de spullen op de standplaats Appingedam. Daarna is het wachten op oproepen terwijl we snel een hapje eten, voordat we op pad moeten. Samen met de arts ga je naar patiënten. Terwijl de arts met de patiënt praat, meet je waardes zoals temperatuur en bloeddruk, en zorg je ervoor dat de arts zijn werk in alle rust zo goed mogelijk kan doen. Soms help je door huisdieren rustig te houden of praktische dingen te regelen. Het werk is ook zo veelzijdig, van geboorte tot de dood en alles daartussenin: je maakt het mee. En het is echt teamwork. Dat samenspel maakt het werk bijzonder. Het moment dat we wegrijden en we weten dat we iemand goed hebben geholpen. Dat merk je aan een simpel ‘dankjewel, dokter’ of de blik van verlichting bij een patiënt die hevige pijn had. Zulke momenten geven me voldoening.’

‘Soms maak je tijdens het werk ook hele bijzonder dingen mee. Tijdens de nachtdienst kwamen we bij een man die gevallen was en een scheur in zijn bekken had. Er liep daar een jong hondje rond, dat direct bij mij kwam zitten. De patiënt bleek terminaal te zijn en er was niemand om voor het hondje te zorgen. De man vertelde dat het hondje naar het asiel zou gaan. Na overleg met mijn vrouw hebben we het hondje, Max, de volgende dag opgenomen in ons gezin. Voordat de man overleed zijn we nog met Max bij hem langs geweest, zodat ze afscheid konden nemen. Dat soort situaties raken je. Ik ben blij dat wij iets voor de man en het hondje konden betekenen.Al heeft mijn vrouw nu wel aangegeven dat er niet nog meer dieren bij komen.Ik haal zingeving uit het verschil dat ik in zo’n geval kan maken en vaak zit dit juist in de kleine dingen. Of het nu een glaasje water is of het gevoel van veiligheid dat je biedt, het zijn vaak de kleine gebaren die mensen enorm waarderen.’

Het gevoel van saamhorigheid is groot

‘Naast het contact met patiënten en de directe samenwerking met de arts, waardeer ik de collegialiteit binnen de organisatie. Het gevoel van saamhorigheid binnen Ambulancezorg Groningen is groot. Dat vind ik mooi. We werken nauw samen met ambulancepersoneel en dokters; iedereen helpt elkaar. Of je nu een vraag hebt of een zware casus wilt bespreken, er is altijd iemand beschikbaar. Het werk is niet altijd makkelijk en je maakt soms heftige dingen mee, zoals het overlijden van jonge mensen. Gelukkig kan ik mijn verhaal kwijt bij mijn collega’s en mijn thuisfront. Het is belangrijk om niet alles op te kroppen. Als ik ooit zou stoppen met dit werk, zou ik vooral die samenwerking missen. De collegialiteit op de post is geweldig. Je bent echt op elkaar aangewezen, zeker op kleine standplaatsen. Dat teamgevoel maakt dit werk nog mooier. Je wordt er financieel misschien niet rijk van, maar dit werk verrijkt je leven.’