Ambulance vol liefde

Het is weer een nieuwe werkdag en samen met mijn collega controleer ik de ambulance voor de dienst begint. Als we dit alles hebben gedaan en zijn in gemeld bij de meldkamer, gaan we een kopje koffie drinken en kletsen we gezellig met de andere collega’s. We krijgen onze rit aangemeld, een mevrouw moet vanuit een verpleeghuis worden opgehaald en voor een controle afspraak naar het ziekenhuis worden gebracht. Mevrouw heeft nog niet zolang geleden een CVA doorgemaakt en is links halfzijdig verlamd, hierdoor is ze nog bedlegerig en is de revalidatie net begonnen.

Bij binnenkomst stellen ik en mijn collega ons voor, de echtgenoot is ook aanwezig. Ze zijn al op de hoge leeftijd en je ziet dat ze nog steeds erg wijs met elkaar zijn. Mevrouw vertelt wat er gebeurd is en ze geeft aan dat ze al beter praat maar dat het nog niet zo is als voorheen. Haar echtgenoot vult aan: “Je sprak de hele dag door en je kon je moeilijk stil houden. Mevrouw moet erom lachen. Haar echtgenoot gaat mee in de ambulance, omdat ze dit prettig vinden en ze elkaar op deze manier ook kunnen steunen. We helpen mevrouw op de brancard middels de patslide. Zij vond dit wel een beetje spannend maar eenmaal op de brancard ontspande ze weer.

Het geheim

In de ambulance komen we op een prachtig gesprek. Het echtpaar is inmiddels al 60 jaar getrouwd. Ik vraag hen: “Wat is het geheim”? Mevrouw antwoordt: “Nou Margreet heel simpel, samen koken. Je laat hem het werk doen qua snijden en ik bereid dan het eten. Je praat samen en dan samen aan tafel”. Het is met een knipoog hoe ze het vertelt, maar het was ook dat wat ze vaak samen deden. Nu kan mevrouw niet meer koken, dus zegt ze: “Dat wordt nog wat!”. Waarom haar echtgenoot aangeeft de aardappelen echt wel gaar te krijgen.

Mevrouw wordt ineens wat emotioneel, ze vindt het zo erg dat ze nu bijna niets meer kan. Ze fietsten vaak samen en ze gingen altijd op vakantie met de camper. Meneer vertelt er enthousiast over en ook welke landen absoluut een aanrader zijn. Ze pakken elkaars hand vast en ze kijken elkaar heel liefdevol aan.  Ze nemen mij deze rit mee in hun mooie reizen en ze hopen dat ze dit jaar nog met de camper weg kunnen gaan. Ze zien het somber in. Van de ene op de andere dag, pats boem, ziet hun leven er anders uit.

Nu zijn ze ook nog kort van elkaar gescheiden doordat mevrouw in het revalidatie centrum zit en meneer nog zelfstandig thuis woont. Gelukkig kan hij lopend naar het centrum, en gaat dan ook iedere dag naar haar toe. Ineens strijkt ze haar hand over zijn wang, ze zegt: “Ik hou zoveel van jou”. Ik waan mij ineens in een aflevering van B&B Vol Liefde en maak er in mijn hoofd: Ambulance Vol Liefde van…Wat is het toch mooi dat deze mensen nog bij elkaar zijn op deze hoge leeftijd en dat ze nog zoveel van elkaar houden. Ik was zelfs een beetje ontroert. Deze rit was niet heel lang maar in deze korte tijd word ik deelgenoot gemaakt van hun situatie. Maar zo kan het dus ook. Wij zien ook zoveel eenzaamheid onderweg, dan is dit heel mooi om te zien. Mevrouw kijkt naar mij en zegt ondanks alles dat ze heel dankbaar is voor haar leven.

Tijdens de controle in het ziekenhuis blijkt gelukkig dat alles goed is en dat het er positief uit ziet. Het echtpaar was heel dankbaar en opgelucht. Ze proberen voorzichtig plannen te maken voor hun nieuwe camper reis. “De kans is klein”, zegt mevrouw, “maar positief blijven houdt mij op de been”. We zijn bijna weer terug bij het revalidatiecentrum en mevrouw vraagt of we niet een klein stukje kunnen omrijden, ze is nog niet klaar om de gezelligheid en vertrouwdheid te missen.

Margreet
Verpleegkundige laag- en middencomplexe Ambulancezorg