Een vreemde wereld

Ik zit lekker op de bank en mijn telefoon gaat over. Ik zie dat het mijn leidinggevende is. Ze vraagt of ik morgen (tijdens mijn dienst) mijn paspoort wil meenemen. Ik zeg voor de grap: “Ga ik het land uit?” Maar nee, ik mag met mijn collega naar Schiphol om een gewonde soldaat op te halen. Altijd een hele belevenis en een bijzondere ervaring. Tijdens mijn opleiding ben ik een keer mee geweest en nu mag ik dus ’zelfstandig’, dat geeft best een bijzonder gevoel.

De dienst begint. We hebben eerst een andere rit; we moeten een patiënt brengen naar een ziekenhuis in de buurt van Amsterdam. De rit loopt voorspoedig en we zijn eerder klaar dan verwacht. We besluiten toch om alvast naar de plek te gaan waar we ons moeten melden bij Schiphol. We gebruiken deze tijd om te pauzeren en om ons heen gaat het ene na het andere vliegtuig de lucht in. Een imponerend gezicht. Langzaam komen de collega’s uit andere regio’s ook aanrijden. In totaal zijn we met vijf ambulances.

Eindelijk is het zover: het vliegtuig met de gewonde soldaten is geland. We krijgen een briefing van de medical van Schiphol en instructies hoe we moeten rijden in de colonne. Wij rijden als eerste ambulance achter de medical aan Wij kregen bij de briefing door dat onze patiënt een liggend patiënt is, dus we zouden met een speciale lift en brancard het vliegtuig in gaan. We hadden dit allebei nog niet meegemaakt. Maar toen we bij het vliegtuig aankwamen, kwam even later onze patiënt toch naar ons toegelopen. We hoeven het vliegtuig niet in. Ik krijg de overdracht van de arts in het Engels, dit is even schakelen maar we komen er natuurlijk uit. Intussen helpt de chauffeur de patiënt in de auto en even later installeer ik mij naast hem. De communicatie tussen ons is alleen mogelijk in gebrekkig Engels. Gelukkig heb ik de SayHi app, ideaal in deze situatie.
 

De oorlog is veel dichterbij dan we allemaal denken

Via de app stel ik mij voor. De naam Margreet is niet uit te spreken in het Oekraïens, dus we moeten wel lachen, maar hij begrijpt me wel. Op mijn vraag hoe lang hij al vecht, antwoordt hij dat hij al twee jaar soldaat is en zodra hij is hersteld wil hij per se weer terug. In het normale leven, als je daar nog over kan spreken, is hij worstelaar trainer. Hij trainde kinderen. Hij is alleenstaand, heeft geen broers of zussen, alleen een moeder, die nog in Oekraïne is. Dit maakt hem erg verdrietig. Zijn moeder weet wel dat hij in Nederland is. Misschien komt ze deze kant nog op tijdens zijn herstel, maar hij wist het niet. Hij valt in slaap en ik kijk naar zijn externe traktie bij zijn bovenarm, zijn linkeroog is erg beschadigd en is niet meer te herstellen. Ook heeft hij een schotwond. Ineens besef ik mij dat de oorlog veel dichterbij is dan we allemaal denken.

Het is nog een heel stuk rijden, ik kijk wat naar buiten en praat wat met de chauffeur via de portofoon. Vlak voor Groningen maak ik hem wakker en zeg dat we er bijna zijn. Hij kijkt een beetje naar buiten en zegt over wat hij net kan zien: “wat een mooie plek". Ik vertel hem wat over Groningen en over het ziekenhuis om hem gerust te stellen. Hij begint te glimlachen en heeft er vertrouwen in dat het hier wel goed komt. Op de SEH vertel ik hem via de SayHi app, dat ik mijn collega vpk ga vertellen over hem. Hij begrijpt het en ik zie in zijn ogen wel een beetje angst: weer een nieuw gezicht, weer iets nieuws. Ik zeg hem dat het goed komt en draag mijn verhaal over aan de collega vpk en help haar met de SayHi app. De man geef ik een hand en ik zeg wat ik denk op dat moment. Ik wens hem een goed herstel, hij bedankt mij en zegt: “Goodbye”.

Onderweg naar de post praten mijn collega en ik nog even na. We zeggen tegen elkaar: “Het is toch wat. Kom je via Polen in Amsterdam en vanuit daar ga je naar Groningen. Je kent niemand in deze vreemde wereld…”. Hopelijk hebben wij hem deze tweeëneenhalf uur het eerste vertrouwen kunnen geven. Het geeft in ieder geval een dankbaar gevoel om dit te mogen doen.

Margreet
Verpleegkundige laag- en middencomplexe Ambulancezorg