Het verleden is soms niet te vergeten..

Het is een regenachtige maandag en samen met mijn collega gaan we weer op pad. Wat zal deze dag weer gaan brengen? Elke dag is en blijft een verrassing. We krijgen de eerste melding binnen. De melding geeft aan dat het om een oudere persoon gaat die na een operatie voor revalidatie naar een verpleeghuis gaat. Op de afdeling en kamer in het ziekenhuis aangekomen, zien we een patiënt die veel jonger lijkt dan 90 jaar. Toch is hij de persoon waarom het gaat en hij moet lachen om onze reactie: “Bent u echt al 90? Als je zegt 80, geloof je het ook”. De energie van mensen zegt soms zoveel meer dan de leeftijd.

Meneer vertelt liever naar huis te gaan maar in zijn situatie kan het niet, zijn echtgenote is ook wat aan het kwakkelen en kan niet voor hem zorgen. Hij geeft zich er maar aan over. Inmiddels komt de verpleegkundige binnen en draagt meneer aan ons over. Aangezien meneer niet kan staan moeten we hem overbedden. Dit loopt vlekkeloos. We pakken nog even de laatste persoonlijke spullen en we kunnen vertrekken. Mijn collega praat met meneer en vraagt waar hij woont. Hij blijkt vlakbij het ziekenhuis te wonen en meneer reageert erg verheugd als we voorstellen om even langs zijn huis te rijden. Toen we bij zijn huis waren, glimlachte hij van oor tot oor en zei “Wat fijn dat jullie dit doen”.

Met open armen ontvangen

Onderweg naar het verpleeghuis vertelt meneer dat hij oorspronkelijk niet uit Groningen komt en dat het niet klopt dat men vaak zegt dat Groningers stug zijn. Ze zijn met open armen ontvangen door dorpsgenoten en er werd zelfs voor hun gekookt toen ze druk in de verhuizing zaten. Ze willen niet meer terug; het is een echt thuis geworden dat mooie Groningen. Gezien de hoge leeftijd vertelt meneer over de oorlog, dat die tijd echt verschrikkelijk was. “Het verleden is soms niet te vergeten”, vertelt hij. Meneer was nog jong toen de oorlog uitbrak en hij heeft daardoor veel meegemaakt en gezien. Het gezin waarin meneer opgroeide was groot en ze hadden het goed, vader werkte hard en moeder zorgde voor de kinderen. Maar de oorlog maakte dat het allemaal moeilijker ging en dat er minder te eten was. Meneer geeft aan dat hij trots op zijn ouders is hoe ze het hebben volgehouden in die tijd. Het was soms erg moeilijk, maar samen waren ze wel sterker geworden.

Aan het einde van de oorlog haalden ze opgelucht adem, het was bijna voorbij. De Engelsen waren er en de rust zou terugkeren. Maar er gebeurde waar niemand op gerekend had. De Duitsers gingen het land uit, maar staken het ouderlijk huis en de boerderij in de fik. In een klap was alles weg. Meneer zal nooit, maar ook nooit, het gieren van de dieren vergeten.

Ik zat heel geboeid te luisteren en zag dat het meneer na al die jaren nog erg raakte. Wat logisch is. “Die tijd heeft mij wel gevormd’, aldus meneer. Maar zegt hij: “Ik kan alles nu wel positief zien hoor. Ik heb een geweldige vrouw en kinderen. Ik heb een mooi leven gehad en ik ben zelf nog goed van geest. Dat is heel wat waard”.

Over de onrust in de huidige wereld vertelt hij: “Ik hoop dat jullie deze ellende bespaard blijft. De wereld is wel eng, maar maak er wat moois van” geeft hij als advies. Door het boeiende gesprek waren we heel snel op de plek van bestemming. Op de afdeling aangekomen bedden we meneer weer over in een bed. Ik draag de verpleegkundige aldaar weer over.

Meneer bedankte ons voor de goede rit en op mijn beurt bedank ik meneer voor het mooie gesprek en de wijze les.

Margreet
Verpleegkundige laag- en middencomplexe Ambulancezorg