Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

We krijgen een melding om een jong meisje op te halen vanuit het UMCG en haar naar een ziekenhuis in het midden van het land te brengen. Het meisje, ik zal haar Lisa noemen, is zes jaar oud en is erg ziek geweest. Ze had een ontsteking in haar lichaam, die niet in het eigen ziekenhuis behandeld kon worden. Lisa is met de ALS ambulance naar het UMCG vervoerd, maar nu is ze zover opgeknapt, dat de behandeling weer in het eigen ziekenhuis opgepakt kan worden.

Ik neem alvast de ambulancebeer mee en leg deze vast in de gordel. Op deze manier kun je het ijs soms al breken, het is toch spannend voor een kindje om mee te gaan in de ambulance. Op de afdeling aangekomen, speelt Lisa met een loopkarretje, ze loopt onze kant op en ze vraagt: “Komen jullie voor mij?”. Ik zie een spontaan en lief meisje. Ik geef aan dat we voor haar komen en kniel naast haar neer. Ik stel mezelf voor door het geven van een boks en zeg mijn naam. Ze zegt: “Hallo, ik ben Lisa. Ik voel mij weer veeeeeeel beter en ga met jullie mee”.

Ik laat haar nog even spelen en loop naar haar ouders die op haar kamer staan. Ik start het gesprek en later komt de verpleegkundige binnen, die voorstelt om meteen de overdracht te doen. Ik hoor de overdracht aan en deze is helder en duidelijk. Ondertussen maakt mijn collega de brancard klaar en geeft de beer aan Lisa, ze vindt het geweldig. Mijn collega vraagt haar: “Mag ik je optillen en op de brancard leggen?”. Dit vindt Lisa prima, wel moet papa haar handje vasthouden. Mama gaat mee in de ambulance, die vindt het net als Lisa een beetje spannend. Ik stel ze gerust door het gesprek aan te gaan, dit leidt wat af

Twee beren

We komen bij de ambulance en Lisa kijkt haar ogen uit, we schuiven haar voorzichtig naar binnen. Mama gaat naast Lisa zitten en ik ga ook zitten. Lisa vertelt ineens lachend: “Ik heb nu twee beren, niet verder vertellen hè!”. Ik antwoordt daarop: “Dan heb je een tweeling”. Lisa heeft de grootste lol. Ze is toch een beetje onder de indruk, en tijdens het eerste deel van de rit is ze wat aan het rondkijken. Mama vertelt over de afgelopen dagen en hoe ziek Lisa is geweest. Lisa vult soms dingen op haar manier aan. Zo jong als ze is, beseft ze wel goed dat ze erg ziek is geweest. Maar kinderen kunnen snel schakelen en het gaat nu een stuk beter. Lisa hoopt dat ze snel weer naar school kan, de beren gaan dan ook mee.

Ik zie Lisa een beetje in haar ogen wrijven en zeg haar dat ze wel mag slapen. Maar nee hoor, dat gaat ze niet doen. Ze is niet moe, nog lang niet! Ik praat wat met haar moeder, en Lisa volgt alles. Het is een bijdehandje zoals ze het zeggen. Ze vindt het wel heel gezellig in de ambulance. Helaas kan ze niet echt naar buiten kijken, want dit lijkt haar wel leuk. Op den duur begint ze zich te vervelen en begint wat te jengelen. Ze vraagt aan haar mama: “Zijn we er zo?”. Maar de rit duurt nog even, en haar moeder geeft aan dat ze wel even mag gaan slapen. Maar dat wil Lisa nog steeds niet. Ze wil wel een spelletje doen en kiest voor: 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet'. Ze heeft de grootste lol. Ik deed er een tijdje over om het juiste te raden, wat ze erg leuk vond. Het maakte de tijd sneller voorbijgaan.

We zijn eindelijk in het ziekenhuis en Lisa is blij. Ze kent de verpleegkundige daar ook goed. Ze wil het liefste naar huis, maar dit ziekenhuis vindt ze nog wel goed. Iedereen begroet haar vrolijk op de afdeling. Ik doe de overdracht en geef de ouders een hand. Lisa is al bij de speelhoek, ik loop naar haar toe en kniel wederom naast haar. Ik geef haar weer een boks en zeg: “word maar snel weer beter’. Ze zegt: “Dat hoop ik ook”. Haar vader vraagt nog of het leuk was in de ambulance met mama en Margreet. Ze zegt met pretoogjes: “het was heeeel leuk”. Ik glimlach en geef haar nog een aai over de bol. We lopen weg, Lisa zwaait nog even en draait zich weer om naar de speelhoek. De weg terug is rustig. Ik denk nog even terug aan Lisa en Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...

Margreet
Verpleegkundige laag- en middencomplexe Ambulancezorg